Schron w Dąbrówce Wielkiej jest odnowiony

Schron w Dąbrówce Wielkiej: Niewiele osób wie, że w Dąbrówce Wielkiej znajduje się aż 17 fortyfikacji, które miały bronić obszaru Górnego Śląska przed agresją niemiecką podczas II wojny światowej. Umocnienia nie posłużyły polskim żołnierzom długo, ponieważ musieli wycofać się już 2-3 września 1939 roku. Schrony te stoją w Dąbrówce do dzisiaj i już niebawem niektóre z nich będą otwarte dla zwiedzających.

Od zeszłego roku trwały prace modernizacyjne nad schronem przy ulicy Przyjaźni w Dąbrówce Wielkiej.
- Aby pomalować schron, musieliśmy być pewni, że wcześniej obiekt także był pomalowany - mówi Roman Kiera, członek stowarzyszenia Pro Fortalicium. - Przeprowadziliśmy rozmowy z ludźmi, którzy żyli w tym rejonie przed wojną, ale niestety nikt nie pamiętał, czy był on malowany - dodaje.

Pan Roman skonsultował się więc z miejskim konserwatorem zabytków, który poinformował, że schron był pomalowany w żółte, zielone i brązowe plamy z czarną konturówką. Po odkopaniu schronu od północnej strony, okazało się, że pojawiły się kolory brązowy, żółty, zielony i czarny bez konturówki .

Dalsze prace odsłaniające ściany głębiej odsłoniły dalsze niespodzianki w postaci konturówki w środkowej części ściany. - Jeszcze w żadnym schronie nie znaleziono tak rozległych malowideł- mówi pan Roman. - Oczywiście wszystko to zostało sfotografowane i znajduje się w naszej kronice fotograficznej - dodaje.
Dalsze prace polegały na oczyszczeniu schronu z kurzu i mchu. - Nie wiedzieliśmy, czy schron piaskować, czy czyścić ręcznie. W grę w większości wchodziły finanse- mówi Kiera. - Zdecydowaliśmy się jednak na czyszczenie ręczne- dodaje.

Ostatnim etapem prac było farbomaskowanie. To ważne, ponieważ schron musi się staczać z otoczeniem.
-W naszym przypadku to tło drzew i trawa stąd tyle zielonego, kolor czarny maskuje kształty schronu, żółty to po prostu odbijające słońce- wyjaśnia Kiera.

Punkt oporu Dąbrówka Wielka powstał jako pierwszy zespół umocnień Obszaru Warownego "Śląsk" w latach 1933-1934. Rozbudowo go w latach 1936-1938. Ściany zewnętrzne schronu miały grubość 150-200 cm, a strop - 175 cm, tak by ochronić polskich obrońców przed ostrzałem. Schron zaopatrzony był w wizjery w kopule, które mogły służyć albo do obserwacji, albo do ostrzału. Miał instalację filtro-wentylacyjną, która dostarczała żołnierzom czystego powietrza i niewielką kozę, która miała zimą ogrzewać załogę schronu.

- Bardzo wielu mieszkańców już pyta nas kiedy w końcu będzie można wejść do środka i pozwiedzać obiekt - mówi Kiera. - Otóż musimy skończyć jeszcze prace w środku schronu- dodaje.