Potężne średniowieczne mury zamku, dworek i ogórd. To było w kozłowogórskim parku

Dzisiejszy spacer poświęcimy jednemu, jakże wyjątkowemu miejscu w Kozłowej Górze. W parku przy ulicach Powstańców i Zamkowej stał zamek. Do dziś nie wiadomo, kto i kiedy go wybudował. Jego potężne mury pozwalały przypuszczać, że była to budowla z czasów średniowiecznych.

Mały, ale zadbany park otoczony był wysokimi murami. W bezpośrednim sąsiedztwie zamku znajdował się ogród, w którym rosły warzywa i owoce. Wokół zamku wybudowano wiele budynków dworskich, które były przeznaczone na mieszkania dla zarządcy dworu, robotników rolnych i służby. Przy bramie wyjazdowej stał budynek, który wyróżniał się najbardziej. Posiadał obszerne piwnice oraz grube mury.

- Mówiono, że wcześniejsi dziedzice więzili w nim swoich podwładnych, torturowali i wieszali - mówi Joachim Pajor, współautor książki "Kozłowa Góra. Rys historyczny".

W 1850 roku urządzono w tym budynku stałe więzienie. Później, po jego likwidacji, budynek przeznaczono na roboczy dom mieszkalny.

W 1828 roku kozłowogórski dwór i zamek stały się własnością Łazarza Henckela von Donnersmarcka. W latach 1870-1875 Donnersmackowie przeprowadzili gruntowną przebudowę średniowiecznej konstrukcji. W kolejnych latach wyburzono stare budynki mieszkalne i pomieszczenia gospodarcze i postawiono nowe, z cegły i kamienia.

- Do zamku po ślubie wprowadził się syn Donnersmarcka oraz jego druga żona - mówi Pajor. - Mieszkańcy zapamiętali, że księżna Katarzyna, z pochodzenia Rosjanka, zachowywała się jak prawdziwa Słowianka. Była lubiana przez personel i mieszkańców - dodaje Pajor.

W czasie II wojny światowej hitlerowskie Niemcy przekształciły zamek w szpital wojskowy. Przebywali w nim żołnierze, którzy potrzebowali czasowej rehabilitacji. 26 stycznia 1945 roku, po wkroczeniu do Kozłowej Góry Armii Radzieckiej, zamek podpalono. W 1955 roku postanowiono o całkowitym rozebraniu budynku.